Een 41-urige durende reis heeft me van Ko Phangan naar Madeira gebracht. Van Azie naar Europa. Van het ene eiland naar het andere eiland. Van de tropische warmte naar een lente-zonnetje. Van het midden in mijn reis zijn naar het einde van mijn reis. Nog een week en dan ben ik weer in Nederland. Ik ben me er de afgelopen weken bewust op beginnen voor te bereiden. Ik haal terug hoe mijn huis eruit ziet, hoe mijn week is vormgegeven, mijn werkplekken, de mensen thuis. Want ik weet wat het alleralleraller-moeilijkste voor me is aan reizen: thuiskomen. Ik denk terug aan mijn eerste lange reis (6 maanden Zuid Afrika) en hoe ik bij thuiskomst drie weken lang vooral huilend in bed heb doorgebracht. Ik heb bewust 3 weken open gelaten voordat ik weer vol begin te werken. Ik heb de mogelijkheid om drie weken grotendeels huilend in bed door te brengen. Of waar ik dan ook behoefte aan blijk te hebben.

Mensen vragen me of ik in het buitenland zou willen wonen. Ik verzucht dat ik nog steeds niet het land heb gevonden waar ik zou willen wonen. Ik speel het spelletje met mezelf om het aantal landen dat ik bezocht heb even hoog te houden als mijn leeftijd. Thailand was land nummer 40. Ik ben 39, dus behoorlijk op koers! Lachend zegt Ulli, mijn Berlijnse vriendin waarmee ik Madeira aan het verkennen ben, dat ik dan nog zo’n 150 landen heb om te bezoeken en kijken of ik daar zou willen wonen.

Gisteren sloeg de paniek toe. Ik werd wakker met hoofdpijn en daardoor gingen mijn gedachten in een stroomversnelling. Hoofdpijn betekent ziek zijn, ziek zijn betekent dat er iets niet helemaal oke is, als ik nu al ziek ben op een vakantie dan zal het wel helemaal zwaar worden als ik dadelijk weer thuis ben, dus ik moet echt mijn leven thuis anders inrichten, en… Voor ik het weet ben ik vacatures aan het googlen. Het ultieme teken dat ik aan het panieken ben. Want mijn oplossing voor je niet als een vis in het water voelen, is het zoeken naar een andere baan. Dat heeft gezorgd voor een indrukwekkende en afwisselende CV, maar ook dat ik altijd nieuwe vaardigheden aan het leren ben en me daardoor nooit compleet competent voel. Een tijdje terug stelde ik mezelf het doel om dat jaar niet van baan te veranderen. Gewoon om wat rust te creëren en om te mogen voelen dat ik ergens goed in ben. Voor nu probeer ik mijn paniekerige zelf te kalmeren door te zeggen dat ik het stap voor stap ga doen. En vacature websites zijn voorlopig verboden.

Madeira is een prachtig eiland. Ulli en ik rijden rond in onze huurauto over steile bergweggetjes en door de eindeloze hoeveelheid tunnels op het eiland. We wandelen door laurierbossen en over de kale bergachtige vlakte. We hebben lange gesprekken over het leven. En we hebben onze eerste echte ruzie. Ulli en ik kennen elkaar al 17 jaar (we werkten samen in Zuid Afrika), maar zijn nog nooit zo lang aaneengesloten met elkaar op pad geweest. Het was een mooie en intense dag geweest. We waren moe van onze hike en de weg naar de nieuwe airbnb was lang, steil en bochtig. Ulli deed haar best zo goed mogelijk te navigeren en ik deed mijn best geen krasjes te maken op de gloednieuwe huurauto. Even later stonden we in de parkeergarage van de supermarkt te bekvechten. Super moe van de dag. Nog even later gaven we elkaar een knuffel en een high five. Onze eerste ruzie!

Ik merk hoe het leven hier op Madeira al sneller en voller is dan in Thailand. Ik was geen hele grote fan van Ko Phangan. Ik hoor duidelijk niet in de categorie van mensen die er op vakantie gaan en 6 jaar later nog steeds zijn omdat ze verliefd zijn geworden op het eiland. Maar nu mis ik het. Ik mis de relaxtheid. Ik mis het eten. Ik mis dat ik op straat mensen tegenkom die ik ken. Misschien mis ik zelfs de plakkerige hitte.