“Lilith, hoe is het eigenlijk met je enkel?” zul je je misschien afvragen. Redelijk, is het korte antwoord. Het lange antwoord is inclusief boze yoga-juf.

De eerste dagen van de opleiding is het voor mij experimenteren met wat mijn enkel wel en niet tof vindt. Optimistisch denk ik dat ik best wat balanshoudingen kan doen: ‘dat is trainen.’ Maar na dag twee realiseer ik dat dit wat te hoog gegrepen is. Mijn enkel zwelt weer op. Geen balanshoudingen voor mij. Ik heb onwijs veel geluk dat een mede-studente osteopaat is. Ze werkt een 10tal minuten op mijn enkel waarna ik een vrijheid in mijn enkel voel die ik al geen maanden meer heb gevoeld. Wauw. Een paar dagen later geeft ze me op het strand een langere behandeling waarbij ze werkt op mijn hele lijf en onder andere mijn heup losmaakt. Want als je een losgemaakte enkel hebt, maar je heup zit nog vast heeft het weinig effect. Ik voel me heerlijk hierna en wil eigenlijk helemaal niks meer doen. Niet meer lopen, niet meer met gekruiste benen zitten, niks dat belastend is. Alles om dit lekkere vrije gevoel vast te houden. Maar goed, dat is niet echt een mogelijkheid.

We hebben les van yoga-juf L. Ze is het soort juf dat in de ban is van de “traditionele yoga”. De rest is geen yoga voor haar. (Alhoewel we een hele discussie kunnen hebben over wat nu eigenlijk traditionele yoga is, weet ik van onze geschiedenislessen, maar goed). Ze is een vat van kennis over mantra’s, kriya’s (het ritueel reinigen van het lichaam door bijvoorbeeld urine door je neusgaten te laten lopen…yup) en Indiase yoga-tradities. Hier vertelt ze in de theorielessen vol passie over. Deze les geeft ze yoga. We doen een houding waarbij ik aan het zoeken ben naar een variatie die ook oké is voor mijn enkel. Ik probeer wat met een kussen als ondersteuning, maar ben net de handdoek in de ring aan het gooien als ze langs mijn mat loopt. Want ik weet even niet wat ik kan doen om deze houding oké te maken voor mijn enkel. Als ik aangeef dat het me niet lukt vanwege mijn enkel, zegt ze: “Do something, never do nothing.” Owkee, tsja, dat probeerde ik. Een paar minuten later herhaalt ze dit nogmaals klassikaal: “Never do nothing.” Ik vergeet het hele incident eigenlijk alweer, totdat… (Even geduld, er volgt een intermezzo met wat achtergrondinformatie en dan pik ik dit verhaal weer op.)

Samen met Nana heb ik gekeken naar houdingen die ik kan doen terwijl de rest aan het balanceren is. Nana geeft me wat grondende houdingen, dat balanceert mijn neiging om in mijn hoofd te zitten. Ik zou het liefste met de groep mee aan het balanceren zijn, maar ben ook blij dat ik blijf luisteren naar wat mijn lijf nodig heeft. Ik weet dat ik gepusht heb omdat ik zo graag de Shvil wilde lopen, dus zoek ik nu meer en meer naar de zachtheid. En dat terwijl ik me heel erg besef hoe erg ik mijn best aan het doen ben zodat de juffen en meesters zien dat ik een goede leerling ben. Ik begin te spelen met minder mijn best doen, goed genoeg zijn en doen wat ik voel in plaats van doen wat er gezegd wordt. Gelukkig zit ik met Nana daarin helemaal op 1 lijn en voel ik me gesteund in dat pad.

Nog 1 ding dat je moet weten: mijn yoga-mat ligt op de achterste rij in de hoek van de klas.
Oké, nog een allerlaatste ding: De ochtend van het moment waar dit hele verhaal naar toe aan het opbouwen is, heb ik tijdens de meditatie tegen mezelf de affirmatie “ik ben genoeg, ik doe genoeg” herhaald.

We zijn zover. Dit is het moment dat ik mijn verhaal verder oppak. Jullie hebben nu alle achtergrondinfo.

We hebben wederom yoga-les van juf L. We beginnen aan het gedeelte van de les waarin we balanshoudingen doen. Ik start met de alternatieve houdingen die ik van Nana heb gekregen. L. komt naar me toe gelopen. Ik vertel haar dat ik geen balanshoudingen kan doen (ik heb haar al verteld over mijn blessure, maar ik leg het nog maar eens uit). Ze reageert met dat ze haar enkel 8 keer heeft verzwikt en dat je er gewoon doorheen moet gaan. En ze loopt weg. Even later komt ze terug: “Why are you not paying attention?!” Wow. Die raakt me hard. Daar zit ik dan in mijn aangepaste houding, aan het zorgen voor mijn lijf en daar oké mee te zijn. En dan is daar de juf waar ik het zo graag goed voor wil doen die op de een of andere manier de conclusie heeft getrokken dat ik niet aan het opletten ben. Dringend fluistert ze me toe dat ik in ieder geval de balanshouding op mijn linkerenkel kan doen. Ik vertel haar dat ik al zoveel compenseer met mijn linkerenkel, dat ik deze niet nog meer wil belasten (en overigens leren we van Nana dat je niet een houding maar aan 1 kant moet doen, maar goed, zoveel leraren, zoveel visies). Voordat ik uitgesproken ben, beent ze al weer weg om de groep toe te spreken.

Ik ben onwijs getriggerd. Het kleine meisje in mij dat het zo graag goed wil doen. De krijger in mij die zo hard aan het werken is. En de juf die me op mijn vingers tikt. De volgende houding stromen de tranen me over de wangen. Ik verlaat de les om in een wc-hokje eens flink te huilen. Ik ben te overstuur om nog terug te gaan naar de les dus pak ik een kop thee en ga in het restaurant zitten. Intussen moet ik wel lachen om de bizarre samenloop dit alles. Ik, bezig met me oké te proberen voelen met gas terugnemen en voelen dat ik genoeg ben, genoeg doe. En dan de situatie die me uitdaagt: “kun je dat echt doorvoelen Lilith?”

Even later spreek ik de coördinator en ze vertelt me dat L een berichtje in de docenten groepsapp heeft geschreven waar ze zegt dat ik zonder iets te zeggen de les uit ben gelopen. Ik vertel de coördinator wat er is gebeurd, waarop zij reageert dat ze een berichtje terug zal sturen dat L. nog geen conclusies moet trekken. Dit doet me vermoeden dat er meer in het berichtje van L. staat dan de coördinator met me deelt. Een uur later komt Nana naar me toe en geeft me een dikke knuffel. Nana is duidelijk ook op de hoogte van het voorval. Ik vraag haar of ze wil weten wat er gebeurd is. “Nee, dat weet ik eigenlijk al wel. Zeg maar gewoon tegen haar dat ze je variaties moet geven en ga er verder maar niet te diep met haar op in. L had een heel verhaal over jou daar ver weggestopt in de hoek van de zaal en nanadie nanada. En dan zeggen dat jij niet oplet. Dat kan ze over iedereen in de klas zeggen, maar niet over jou!” Dat moment besef ik dat L hele verhalen over mij heeft gemaakt en dat ze om de een of andere reden mij niet kan luchten. Het moment van een paar dagen geleden (“Never do nothing!”) komt bij me op. Aha. Ze vindt me echt niet tof. Nu maar hopen dat zij niet degene is die mijn eindexamen zal beoordelen…

We hebben anatomie lessen van een onwijs kundige vrouw. Ze kan de anatomie super concreet maken en koppelen aan yoga en uitleggen wat veel voorkomende blessures zijn in yoga en hoe deze te voorkomen. Ze kijkt naar ons terwijl we 1 voor 1 een aantal blessure-gevoelige houdingen laten zien aan haar (de houding op zich zorgt niet voor blessures, maar aangezien je deze houding zoooo vaak doet, zorgt het voor blessures als je het verkeerd doet). Ze corrigeert en geeft tips. Verder beveelt ze een man aan mocht je ergens een pijntje hebben: “He can sort you out.” Dat laat ik me geen twee keer zeggen, dus ik maak samen met Etienne (die ook een pijntje heeft), een afspraak.

De man stuurt een foto van een tekeningetje en wat foto’s van huisjes. Dit zijn onze aanwijzingen om hem te vinden. We rijden wat rond op de scooter voordat we de plek kunnen vinden en komen aan bij een huisje met een patio. Om de patio hangen doeken zodat er iets van privacy ontstaat. Op de grond liggen yoga-matten. Ik duw Etienne naar voren: ‘Ga jij maar eerst.’ De man oogt klein en sterk. Hij begint in Etienne te duwen en prikken. Etienne schreeuwt en kronkelt van de pijn terwijl ik me begin af te vragen of ik nog wel wil… Lachend vertelt de man het verhaal dat er eens een koppel kwam en de man als eerste ging, maar de vrouw daarna niet meer wilde. Direct besluit ik dat ik me niet laat tegenhouden door een beetje pijn. 

Zodra ik op de mat lig, begrijp ik waarom Etienne aan het kronkelen en schreeuwen was. Dit is niet niks. Terwijl de man op al mijn zere plekken duwt, zegt hij: ‘Goh, jij bent sterk!’ En even later, terwijl mijn rug over zijn puntige voeten gedrapeerd ligt en hij met zijn voeten mijn schouderspieren bewerkt: ‘Waarom lach je? Dit doet pijn!’ Dat klopt, het doet inderdaad pijn, maar ik voel ook dat het de goede soort pijn is. Zodra hij zijn voeten weghaalt voel ik een enorme ruimte en ontspanning in mijn schouders. Intussen begint hij te vertellen dat er vrouwen komen die zo hard schreeuwen dat de buren komen kijken of alles wel goed is. Het is maar goed dat ik dat verhaal niet van tevoren heb gehoord. Het is tijd voor de naalden. Hij zet een boel acupunctuurnaalden in mijn buik, mijn geblesseerde enkel en oksels. Die laatsten zijn nasty. Ik voel de elektriciteit door mijn hele armen heen lopen en mijn middelvingers tintelen enorm. Hij duwt en draait aan de naalden waardoor de sensatie alleen maar erger wordt. Tijd voor naalden in mijn rug. Dan nog wat geduw en getrek en gekraak en we zijn klaar. Ietwat beduusd lopen we terug naar de scooter. 

De volgende dag wisselen Etienne en ik ervaringen uit. ‘Heb jij ook dat het zo’n enorme pijn doet op je borstbeen?’ ‘Ja! Je hoeft het maar heel lichtjes aan te raken of je krimpt ineen van de pijn.’ Op mijn lichaam zijn rode puntjes verschenen daar waar hij naalden heeft gezet. Etienne heeft dit niet. Google zegt dat ik ofwel dood zal gaan aan een infectie of dat het een normale reactie is waarbij het lichaam de slechte stoffen naar buiten werkt. Zal wel goedkomen dus. Ik ben vooral heel erg moe na de behandeling. Mijn lichaam moet het getrek en geduw verwerken. Etienne en ik hebben beiden niet het idee dat onze klachten zijn verminderd. Het was een toffe ervaring en de man zal best wat hebben losgemaakt, maar mijn enkel is er niet beter op geworden.