(Omdat mijn website gehacked was, verdween de originele post, hierbij een reconstructie)

Vorige week gaf ik voor de eerste keer yogales. De afgelopen periode kregen we uitleg over de opbouw van een les en gingen we aan de slag met onze eigen les vorm te geven. 

Ik maak een “easy on the feet” yogales. Veel houdingen dicht bij de grond en niks belastends voor, bijvoorbeeld (ik zeg maar iets) verzwikte enkels. Inmiddels ben ik pro in hoe je je enkel kunt ontlasten in een yogales. Ik ben zenuwachtig de avond voor mijn les. Cristiaan is degene die mijn les zal evalueren. In de afgelopen weken heeft hij ons een aantal keer les gegeven en ik heb inmiddels enorme bewondering voor deze kalme wijze man. Is hij de reden dat ik deze zenuwen voel? Omdat ik het graag goed wil doen voor hem? Nee, merk ik op. Dat is het niet. Als ik er iets langer bij stil sta, kom ik erachter dat ik bang ben voor mijn eigen zelfkritiek achteraf. Die realisatie doet me als vanzelf ontspannen.  Want daar heb ik invloed op. Dus begin ik vrij relaxed aan mijn les.

Mijn les gaat prima. Ik maak grapjes en voel me op mijn gemak. Van mijn medestudenten krijg ik terug dat ze niet zouden hebben geweten dat dit mijn eerst gegeven yogales was. Cristiaan geeft me wat tips en complimenten en vertelt tegelijk over de ontwikkelingen in de yogawereld en waarom hij daardoor bepaalde keuzes maakt in zijn eigen lessen. Hij zegt letterlijk: ‘This was an excellent excellent class. If you would do the exact same thing on your final, you have nothing to worry about.’ Ik ben blij dat mijn perfectionistisch geest deze woorden heeft kunnen horen en bewust heeft opgeslagen. In mijn hoofd ging er een stem: ‘Hoor dit! Onthoud dit!!’ (Dank aan Igor en Ulli die me dit hebben geleerd. Ik kan het nu horen.)

Na de les begin ik na te denken over mijn volgende les, de les die meetelt voor het examen. In principe kan ik precies dezelfde les nog een keer geven. Ik hoef alleen wat extra houdingen toe te voegen in van de 1 uur durende les een 1,5 uur durende les te maken. Ik begin dit uit te werken maar merk dat ik steeds meer tegenzin heb om les te geven. Ik laat het even rusten.

Na het volgen van de lessen van al mijn medestudenten (ik was 1 van de eersten) en al hun verschillende stijlen te zien, vraag ik me af hoe mijn les eruit zou zien als ik hem compleet helemaal mij, helemaal Lilith zou maken. Ik laat deze vraag even in me borrelen. Ineens is het antwoord daar. Ik zou een les rondom rouw en verlies geven. Want dat is mijn thema op het moment. Ik voel de energie weer door me heen stromen. In de daarop volgende theorieles zit iedereen wat versuft voor zich uit te staren. Het is week 3 en we zijn allemaal moe. We zijn allemaal wel klaar met al dat ge-yoga en toe aan iets anders. Behalve ik. Want mijn idee heeft me energie gegeven. Ik stel de ene na de ander vraag in de les terwijl de rest wat zombie- achtig voor zich uit blijft staren.

Even later realiseer ik dat dit idee ook betekent dat ik mezelf een boel werk geef.  We hebben dan weliswaar geleerd hoe je een reguliere yogales in elkaar zet, maar trauma gerelateerde yogatherapie is een ander verhaal. Ik lach om mezelf en mijn idee. Ach, dit is nou eenmaal zoals ik het doe. 

Dus besteed ik mijn enige vrije dag aan onderzoek. Ik lees en bekijk filmpje over yoga bij rouw. Ik onderzoek en leer. Langzaam veranderen mijn aantekeningen in de opzet voor een les.  De zenuwen nemen ook toe. Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef dat het spannend en hoog gegrepen is. Maar, no way back.

Les in de maak

Terwijl de zenuwen door me heen razen (en ik die ochtend zo’n 6 keer naar de wc ben geweest) begin ik mijn les. Het is een prachtige les. We huilen, we stampen, we voelen. We bewegen zacht, we bewegen sterk. We bewegen door onze kracht en onze pijn. De tissues blijven de kring rond gaan.

Aan het einde van de les krijg ik van iedereen terug dat het een ‘perfecte les’ was. Een medestudent komt na de les naar me toe en vertelt dat ze al 2 jaar lang spanning in haar gezicht heeft en (waarschijnlijk) daardoor niet kan proeven. Aan het einde van mijn les voelde ze iets veranderen in de spanning in haar gezicht.  Wauw.