… was een favoriet zinnetje van mij als kind. Het onderstreept mijn nood aan zelfstandigheid en heeft wellicht ondersteund in mijn opvattingen over dat bepaalde dingen op een bepaalde manier moeten gebeuren. Als het niet klopt met mijn visie, met de manier waarop ik voel dat het juist is, ben ik weg.
Deze keer ook. Ik heb het gesprek met de eigenaresse van de yoga-school en de twee leraren. Ik steek van wal. Ik ben vriendelijk, maar ongelofelijk confronterend. Ik vertel dat een pdf voorlezen geen lesgeven is. Ik geef aan dat ik dan voor een online training zou hebben gekozen. Dat het de taak van de leraren is om een sfeer te zetten, dat de studenten zich geïntimideerd voelen en dat dit bij de leraren ligt. Ik kijk de Fransman aan en zeg dat hij intimiderend is (ik licht toe wat hij precies doet). Ik laat mijn bevende hand zien om te demonstreren dat ik het super eng vind om dit allemaal te zeggen. Ik zeg dat we met 7 volwassen studenten zijn, waarvan er 6 een 200 of 300-urige yoga teacher training hebben gedaan. Dat het dus van belang is om af te stemmen waar de behoefte ligt van de mensen; wat weten ze, wat willen ze leren. Ik vertel ze dat ze dat niet doen, er ligt een schat aan kennis in de groep en die gebruiken ze niet, daar stemmen ze niet op af. Er blijft een geladen stilte hangen in de ruimte na deze woorden. Ik vertel dat ik de volgende dag een les moet geven, dat ik behoorlijk zelfverzekerd was over mijn hatha-yoga les in de vorige opleiding, maar dat ik bij Yin geen idee heb hoe ik aanwijzingen (‘cues’) moet geven. Dat hebben we namelijk niet geleerd. Ik vertel hoe ik youtube filmpjes kijk om dit te leren (op dit moment trekken ze wit weg, deze opmerking blijkt een schot in de roos). Er volgt een moment van paniek-voetbal. De leraren zeggen dat ze naar het rooster zullen kijken om een workshop over ‘aanwijzingen geven’ te zullen doen. En ze zullen mijn examen-les verder naar achter schuiven.
Ik heb eigenlijk al besloten dat ik niet verder ga. Ik ben te geïrriteerd, ik kan niet meer ontspannen in de Yin lessen gegeven door deze leraren. Ik zeg dat ik het nog even laat sudderen en over een uur met de eigenaresse kom praten. Ze zet me nog even onder druk door te zeggen dat het toch wel heel fijn voor me zou zijn als ik het certificaat zou hebben. Ik heb al bedacht dat ik ga vragen om een certificaat voor de uren die ik WEL heb gevolgd, maar dat deel ik nog even niet. Ik doe het stap voor stap en rustig aan.
Nu ik het pad heb vrijgemaakt, ziet Tania ook haar kans. Ze heeft een gesprek met de eigenaresse om haar beklag te doen. Opgelucht staat ze even later voor mijn deur. Als uitgelaten honden maken we een plan; we gaan fietsen huren en yogalessen in de omgeving volgen. Binnen een uur hebben we fietsen en heb ik een overzichtje gemaakt van wanneer er waar toffe yoga-lessen zijn. We gaan het zelf doen.

Er volgen dagen met super intense Iyengar-yoga lessen van een Duitse drillmaster, Yin-yoga lessen die ik stiekem opneem omdat de ‘cueing’ zo goed is en op onze fietsjes naar leuke restaurantjes gaan. Daar doorheen geweven is er gedoe met de eigenaresse die belooft had een refund te geven, maar wel heel laag inzet, Tania die bijna uit haar kamer op het yogacentrum gezet wordt (ik verblijf niet op het terrein zelf, maar ergens anders, dus ik ben veilig). We delen deze achtbaan aan emoties; van frustratie naar genieten, van verslagenheid naar uitgelatenheid.






Morgen verlaat ik het eiland. Ik heb een enorm lange reis voor de boeg die me uiteindelijk naar Madeira zal brengen (na 36 uur reizen).
Owww, ik vergeet nog een heel gaaf nieuwtje. Ik zag de hoofdlerares van mijn eerste yoga teacher training. We waren aan het kletsen en ze vroeg me of ik volgend jaar in het team van leraren wil zitten dat lesgeeft aan de studenten van de Yoga Teacher Training waar zij weer hoofdlerares zal zijn, hier op Ko Phangan. We weten allebei niet hoe het leven zal lopen, maar beloven elkaar contact te houden om te zien of dit inderdaad in de sterren staat.